Nie był typem osoby szczególnie rozrywkowej, stąd też z dość sporą rezerwą podchodził do tego wszystkiego co się teraz tu działo. Patrząc na Xabe, która klaszcząc w dłonie zwróciła uwagę wszystkich, odniósł wrażenie, że doskonale zrozumiałaby się z jego żoną, na którą spoglądał kątem oka, a która to nie wiedzieć czemu była nadzwyczaj spokojna. Obie miały w sobie coś z dziecka. U obu go to nieco irytowało, jednak póki co tylko jedną z nich za to pokochał.
Nie chciał psuć nikomu zabawy, jednak sam nie czuł się na siłach, by w niej w pełni uczestniczyć. Stąd też miast opowiadać dzieje swego życia, tylko popijał wciąż z tego samego kielicha, po jadło sięgał i słuchał, obserwował. Dość już lat przeżył, by wiedzieć, że nie połączą ich zdawkowe opowieści, a kto z nich dość siły znajdzie, by wyznać całość swych losów? Podziwiał starania Xabe, która świadomość tego mieć musiała, a jednocześnie starała się ze wszystkich sił połączyć ich jakimś węzłem, który wzmocni jedyną więź jaką posiadają - krew.
Arevedui wraz z Antreui siedli w pobliżu Leatien i Xabe. Bliżej nich znalazła się jego żona, sam siadł bardziej z brzegu. Znów upił trunku i wpatrując się w nich spokojnym wzrokiem, ciekaw był, kto zdecyduje się powiedzieć cokolwiek. Dla niego mogli milczeć i nie mówić niczego. Wystarczał mu w zupełności fakt, że w ich żyłach płynęła ta sama krew. Cóż ponad to mogło mieć znaczenie?

Uśmiechnęła się lekko i przysiadła tuż obok Leatien, jednak sama spociła na miękkiej poduszce. Czy krewniaczka tego chciała, czy też nie , Xabe odczuwała silną chęć przebywania w jej towarzystwie. Rodziło się to głównie z dwóch powodów. Pierwszym była jej słabość do kwestii kobiet, drugi natomiast czaił się w krwi Sawanl, z którą obie w pewien sposób były związane.
- Leatien, Twe dzieci będą tutaj bezpieczne, jednak wiem, że pragniesz razem z Kaimesem założyć władny dom. Do tego jednak czasu tutaj niczego wam nie zabraknie. I ja często będę przebywać w stolicy, w pałacu cesarskim. Zamieszkałam tam odkąd opuściłam te ziemie. Przez pewien czas zamieszkiwał tu Agito mój mąż, jednak jakiś czas temu powrócił na południe i ślad o nim zaginał. Dlatego też powróciłam do tego miejsca, w którym nie czuć oddechu cesarskiej polityki. – dziwnie spokojnie opowiadała o mężczyźnie, który wywoływał w niej tak skrajne emocje.
- A Wy? Cettenie? Areve? Jalayisie? Zostaniecie tutaj? – w końcu jej lico zniknęło za brzegiem kielicha, z którego postanowiła upić łyk trunku.

- Narzeczony mój dołoży wszelkich starań, aby nasz prawdziwy dom, aby dom naszych przodków odżył pełnią swego życia i godnie przyjął w swe mury prawdziwą królową.
I choć słowa te wypowiadała do swego krewniaka, to Xabe posłała ciepły uśmiech. Nie przeszkadzało jej towarzystwo elfki. Więcej, cieszyła się z niego i lubiła je, bowiem wyczuwała w Namiestniczce nie tylko zwykłą kuzynkę z drugiej linii, ale i niewiastę znającą dobrze strony, z których i ona sama się wywodziła. Wciąż jeszcze kultura zachodu była jej bliższa od tej, w której wyrośli jej elfi krewniacy.
- Minie jednak sporo czasu, nim Ruiny Serca na nowo staną się domem nie tylko dla nas, ale i dla poddanych, którzy zechcą skłonić się przed nową władczynią. Tak samo, jak nas czeka długa droga, aby to osiągnąć.-
Zamilkła, zastanawiając się czy nie wyrzekła zbyt wielu słów na głos. Ale czy wszyscy oni nie żywili w sercach cichej nadziei na to, że Xabe zasiądzie na tronie? Czy nie to właśnie było pragnieniem i celem wszystkich tu zebranych?

- Rozumiem Cię Areve i zapewne nieraz odwiedzimy Was w waszym domostwie. I ja również powracam swymi myślami do zamku serce spoczywającego na pograniczu. Widziałam go podczas podróży do Dominium, kiedy lecieliśmy powietrznym statkiem. Był stary, dotknięty zębem czasu jednak biła z niego siła Alusawirów i czyste piękno. – kącik jej ust drgnął delikatnie ku górze. To było bolesne. Świadomość faktu, że było się tak niebywale blisko domu rodzinnego, miejsca w którym wydała pierwszy okrzyk życia, a mimo to nie mogła tam postawić swej nogi. Pamiętała również, że przez kilka dni swej podróży po tym wydarzeniu popadła w wyraźne zamyślenie i melancholię.
- Leatien, kiedy odzyskamy Serce, nie ja będę jego zdobywczynią, a każdy ten, który przyczynił się do zdobycia choćby skrawka tej skażonej ziemi, czyniąc to w mym imieniu. Kaimes to dzielny i wierny mężczyzna. Brat mej krwi, krwi Sawanl. Wiem, że wierzy w Nas, w nasze odrodzenie. Jako pierwszy wyciągnął do mnie swą pomocną dłoń i przyjął mnie jako swą królową. Chcę aby wszyscy wiedzieli, że w rodzie Sawanl, oraz Serrano mamy swych przyjaciół. Nie zawiedli mnie, kiedy wyjawiłam im swą tożsamość, chociaż mieli środki, oraz siły, do tego aby podać me ciało na tacy przed Cesarzem. W istotach, które w nas wierzą jest siła, nasza siła i możliwość dotarcia w miejsce, w którym niegdyś nasi przodkowie rozpoczęli swą historię. Współpracując ze sobą osiągniemy znacznie więcej, niźli mielibyśmy działać w pojedynkę. – uśmiechnęła się lekko i przymknęła powieki. Po chwili jednak zaczęła mówić dalej.
- Cettenie, w takim razie zamieszkasz tutaj razem ze mną oraz Leatien. Sądzę, że spodoba Ci się to miejsce, bo zarówno wiele tutaj jest skał, jaskiń, jak i lasów, oraz gęstwin. Za Wschodnim pasmem gór rozpościera się Dzicz, niebezpieczna i tajemnicza knieja zamieszkiwana przez przeróżne ludy oraz stworzenia. Odnajdziesz tu swe miejsce, czuję to. – zawiesiła na dłuższą chwilę wzrok na Cettenie, obserwując jego sylwetkę. Skoro już podszedł bliżej, zaprosiła go gestem dłoni aby również spoczął.
- Chcę wam opowiedzieć o czymś jeszcze. O rytuale Krew z Krwi zawartym przez mą prababkę Giovene z istotami, których potomkowie stąpają po tej ziemi. Lecz zacznę od początku. Rytuał ten wiązał się z wyraźnym zaufaniem, lecz również niósł zagrożenie. Mieszając swą krew z Giovene, poszczególni zgromadzeni godzili się służyć jej wiernie i wspierać w swym braterstwie. Natomiast świadoma zdrada niosła ze sobą dość nieprzyjemne skutki. Ciało zaczynało czernieć na znak hańby którą okrył się zdradzający. Ma prababka, oraz jej małżonek Ita Istar, byli potężnymi magami i przyczynili się do tego aby przywołać moc ducha Zelerów do przelania w krew zaufanych tę skazę, ale i zapewnienie. Jednak mój dziadek Itelius I odziedziczył po nich moc, którą obrócił przeciwko „Krew  z krwi” i więzy zostały zerwane. Teraz w naszej świadomości pozostał sam fakt, sama świadomość rytuału, nic więcej. Los nie ukarze zdrajców, lecz Ci którzy wierzą w Krew z Krwi nie przyczynią się do zdrady, uznając iż byłaby to ujma na honorze. Kim byli tamci, którzy zaufali mej prababce? Ita`Istar,  Silestra i Hawat Sawanl, Aveni Tuliach, Senciner Gariel, Sivel Lithos, Ninor Camerei oraz Johann volken. Krew Sawanl przetrwała, łącznie z krwią Serrano. Kaimes oraz Creaven wierzą w siłę tego co niegdyś miało miejsce podczas rytuału. Tuliachowie zawiedli, z chwilą gdy Ishanette Tuliach odrzuciła mnie i me pochodzenie. Kilian Camerei, cóż… - zacisnęła lekko usta – doceniał słowa i wiedział o tym specyficznym dziedzictwie, lecz jego czyny i zbytnia pewność siebie zaprzeczały temu co zapewne podpowiadał mu rozum. O pozostałych nie wiem, być może gdzieś potomkowie Sivela znajdują się na tych ziemiach, podobnie z krwią Johanna, czy rodu Gariel. Lecz chcę abyście o tym wiedzieli, szczególnie Ty Cettenie, oraz Leatien, gdyż w waszej krwi płynie znamię tego co nosimy w sobie.

Przytaknął ochoczo głową na słowa o tym, iż okolice na pewno będą sprzyjające mu. Już na tym krótkim rekonesansie, którego zdążył wcześniej dokonać zauważył, że jest to raj dla kogoś kto chce się cały czas uczyć i rozwijać w swym tropicielskim fachu. Fachu osoby, która na codzień prawie non stop się skrada.
- O tak. Dziękuję. Na pewno szybko się zaadaptuję i poczuję klimat tego pięknego miejsca.
Młodzian rozsiadł się wygodnie na krześle i słuchając równocześnie popijał z kielicha wodę. Wraz z tym jak z ust Xabe wylewały się słowa, Cetten coraz bardziej kraśniał z dumy. Może nie do końca to uzewnętrzniał, ale wewnątrz bardzo mile go łechtało, iż to właśnie on zasiada w tym momencie wśród tych potomków królewskiego rodu. Bardzo mu się też spodobała idea rytuału Krew z krwi. Pierwszy raz w życiu o czymś takim słyszał i już od razu pojawił się w sercu żal, że rytuał nie działa już tak jak kiedyś. Byłoby to idealne zabezpieczenie przed zhańbieniem dobrego imienia rodu poprzez zdradę. W takiej sytuacji będzie musiała im wystarczyć pamięć o rytuale i aktywne propagowanie hasła Ojczyzna Obowiązek Honor. Z resztą póki co sam Cetten nie miał nawet najmniejszych powodów by myśleć, że ktokolwiek z obecnych w owym pomieszczeniu jest niegodny zaufania. Przynajmniej w jego własnym odczuciu już samo nazwisko Alusawir do czegoś zobowiązywało.

Ostatnio edytowany przez Ten (2009-12-11 05:02:06)