Brzuch miała duży, co zgodnie oceniali wszyscy medycy, sugerując tym samym, że rozwiązanie rzeczywiście mogło przynieść niespodziankę w postaci dwojga istnień. Z czego półelfka jak na razie nie potrafiła czerpać radości. Była młoda i wciąż nie do końca przygotowana na dziecko, a poród kojarzył jej się jeno z bólem i udręką. Myśl o tym, że mogłaby cierpieć podwójnie wywoływała w niej strach. Jakkolwiek by jednak nie było, na ówczesną chwilę wyglądała na piąty, może szósty miesiąc ciąży.
- Sama jeszcze tych kilka miesięcy temu mówiłam i myślałam podobnie - że będę złą matką. Wydaje mi się jednak, że w obliczu nieodwracalnego w nas samych zachodzą pewne zmiany. Choć oczywiście nie każdej kobiecie pisana jest rola matki i to również powinno zostać uszanowane.-
Chciała wyrzec coś jeszcze, zapytać o córkę Xabe, o której istnieniu dowiedziała się niedługo po jej przyjściu na świat (nie przesadzała mówiąc o dosyć rozległych informacjach, jakie przekazywał jej Kaimes), ale zamiar ten został przerwany przez dosyć niespodziewane pojawienie się obcych jej istot. Ściągnęła nieznacznie ciemne brwi, przyglądając się tej parze, od której biło coś...nie do końca odpowiadającego półelfce. Nie chcąc jednak już na wstępie odzierać ich z prywatności, powstrzymała chęć zerknięcia nieco głębiej, niż tylko na ich oblicza. Przywołała na usta delikatny, choć jeszcze nie serdeczny uśmiech i śledziła parę spojrzeniem. Wciąż jeszcze nie czuła się na tyle pewnie, aby witać ją lub wypytywać o to kim są.

Gdy w końcu dotarła do komnaty spojrzała jeszcze raz na Areveduira oraz jego małżonkę. Po chwili spojrzeniem przemknęła po pozostałych istotach tu zgromadzonych.
Uśmiechnęła się sztywno, czując wciąż rwący ból na rozciętej skórze.
- A oto i Arevedui oraz jego małżonka. Krew Alusawir. Leatien, Jalayis Alusawirowie. - kolejno wskazała na poszczególne istoty i ruszyła do przodu aby obrać sobie miejsce, w którym mogłaby widzieć wszystkich dokładnie.
- Dotychczas żyłam ze świadomością że jestem sama, że pragnę przywrócić honor oraz tron swej rodzinie w pojedynkę. Nie powiem, że nie zaszłam daleko, wszakże osiągnęłam wiele. Nie pragnę władzy dla samej władzy, chociaż mam wysokie ambicje, kocham jednak swój lud i czuję obowiązek względem nich, ale i również nasze dalsze ukrywanie uważam za bezsensowne. Pragnę aby ludność wiedziała, że nie poddaliśmy się tak łatwo, że nasz los nie został skreślony przez czyny jednego człowieka. Z drugiej jednak strony... narażę Was... Każde z Was narażę na niebezpieczeństwa płynące z naszego pochodzenia. Dlatego ja, Xabe Alusawir pragnę wiedzieć czy i Wy pragniecie wyjść z cienia. Chcę odrzucić nazwisko Ha`Ari bo czuję że bruka me prawdziwe pochodzenie. Jestem Alusawirką i jestem z tego dumna. - może nie było w tym wzniosłej wymowy. Nie, nie chciała takiej. Mówiła wprost to co ją męczyło od dłuższego czasu. Mówiła do istot tak bliskich jej umysłowi a zarazem tak dalekim jej sercu. A mimo to przemawiała przez nią determinacja i chęć do „walki” jakakolwiek by ona była.

- Przez wiele lat żyłam skrywając prawdziwość nie tylko mego pochodzenia, ale i przekonań serca oraz historii.-
Odezwała się cicho, gdy pozostali zgromadzeni w komnacie zamilkli. Splotła palce na swym brzuchu, gładząc go nieznacznie samymi opuszkami palców.
- Zrazu żyjąc w Dominium, pod czujnym okiem Kroczącej, która to z mej Pani zapragnęła uczynić zwykłą służkę i zabroniła wynosić ją do rangi równego sobie bóstwa. Wtedy musiałam ukrywać, co naprawdę czuje me serce. Potem żyłam w cieniu mej przeszłości, gdy musiałam uciekać przed nią i skrywać się na ziemiach Cesarstwa, tając skąd naprawdę się wywodzę i jaka jest moja historia. A przez cały ten czas skrywałam kolejny rzecz, tym razem tajemnicę mej krwi i pochodzenia. Dość mam już tych kłamstw i sekretów, dość chowania się w cieniu. Nadszedł czas, aby porzucić ostatnie iluzje, aby wypowiedzieć głośno całą prawdę osobie. Przynajmniej dla mnie. Wiem bowiem, jak taka prawda wyzwala.-
Mówiąc to wszystko błądziła spojrzeniem po obliczach zebranych. I dopiero pod sam koniec westchnęła i przeniosła je na podłogę.
- Xabe, dajesz nam możliwość oczyszczenia swego nazwiska z grzechów wspólnego przodka. I chcę z tej możliwości skorzystać. Niezależnie jaką niosłaby ze sobą cenę. Nie chcę, by moje dzieci żyły z takim samym  piętnem, z jakim przyszło nam się zmagać od pokoleń. Czas stworzyć nową historię.-

- Nie mam żadnej pewności, że ryzyko się nam opłaci, a mam nawet i wątpliwości. Służę ludowi w imię Cesarza, chociaż ten wie, że jestem krwi Alusawir. Lecz póki nie wznoszę wątpliwości wśród cesarskiego ludu, póty mam w swych rękach tutejszą władzę. - zacisnęła swe usta w dzióbek i przemknęła spojrzeniem po pozostałych.
- Jesli Alusawirowie pojawią się w Adun, powstaną zarówno głosy sprzeciwu, jak również i nowej nadziei. Wiem, że są pośród cesarskich obywateli i Ci którzy wierzą w dawną monarchię. A ja pragnę jej przywrócić nowy porządek na starych fundamentach. Nie chcę już dłużej żyć ze świadomością, że spoglądają na mnie niczym na wiernie służącego psa Cesarza. Alusawirowie nie uchylą głowy przed żadnym władcą.  A ma cierpliwość już się skończyła. - tu zamilkła ponownie i prześledziła na nowo lica zgromadzonych.
- I chcę aby moja rodzina również ukazała swą potęgę i siłę. Być może nie w armii której nie mamy, ale w wewnętrznej sile i determinacji. W harcie ducha. Bo tym jesteśmy. Dlatego chcę również, abyście wiedzieli, że razem z naszym pojawieniem się, pojawią się również zagrożenia, przed którymi musimy ochraniać się wspólnie.

Cetten wręcz niezauważalnie zniknął z towarzystwa zaraz po tym jak on i Leatien poznali głowę rodu oraz Jalayisa. Dopiero potem pomyślał o tym, że mogło się to nowo poznanym członkom rodziny wydać co najmniej niekulturalne, jeśli nie bardzo dziwne, że dopiero co przybył, a już znika w niewyjaśnionych okolicznościach. Cetten w tym czasie jednak nie próżnował. Swoim dziwnym nawykiem już jął samotnie zwiedzać dwór i starać się zapamiętać wszystkie szczegóły miejsc, które przemierzał szybkim, ale ostrożnym krokiem. Jednak w takim czasie udało się młodzianowi obejrzeć zaledwie małą cząstkę całości twierdzy, jednak już mu się zdążyła spodobać. A zwłaszcza to w niej było takie satysfakcjonujące, że wydawała się być nader bezpiecznym miejscem. Jej trudna dostępność oraz otaczający wszystko kamienny mur przyozdobiony iglicami raczej nie zachęcał intruzów do składania niespodziewanych wizyt. Uroku całemu miejscu dodawały zarośnięte zieloną roślinnością kondygnacyjne tarasy oraz wszędobylski dźwięk szemrzących strumieni. Idealne miejsce dla kogoś poszukującego samotności... albo dla kogoś kto potrzebuje siedziby dla zapomnianego królewskiego rodu.
Cetten zapomniał się w tym zwiedzaniu i dopiero po czasie już nie tak krótkim pobiegł w stronę, z której przybył. Nie znał jeszcze ani trochę tego jakże obszernego budynku, toteż po wejściu przez jego główny portal jakiś czas kluczył i błądził po korytarzach i salach. Dopiero po parunastu minutach wędrówki po starym budynku usłyszał jakieś głosy i od razu udał się ich kierunku. Udało mu się. Dotarł tam gdzie miał się zjawić wraz ze wszystkimi. Poza kuzynką rozpoznał jeszcze Xabe i przedstawionego wcześniej młodziana. Za to nie miał pojęcia kim była reszta gości. Nie chciał nikomu przeszkadzać w wypowiedzi, toteż nie wchodził do pomieszczenia i jedynie z jego progu obserwował obecnych i słuchał ich słów. Dopiero gdy Arevedui skończył wypowiadać swe ostatnie słowa Cetten dał znać o swej obecności. Postąpił parę kroków do przodu, skręcił w bok i oparł się plecami o pobliską ścianę. Może sam fakt, że wszedł do pomieszczenia nie byłby zauważony, gdyby nie to, że wreszcie się odezwał. I to dość donośnym, pewnym, ani trochę nie drżącym głosem.
- Również i ja pozwolę sobie wyrazić swoje zdanie w tej sprawie... - w tym momencie zaczerpnął głębszego oddechu i podjął wątek.
- W prawdzie od stosunkowo niedawna wiem o swym szlachetnym pochodzeniu, ba, nawet bardzo szlachetnym, jednak już zdążyłem się do tej myśli przyzwyczaić... Dużo o tym ostatnio myślałem, a teraz jestem już całkowicie pewien, że chcę by nasze dziedzictwo zostało odbudowane i byśmy znów mogli pokazać co nasza rodzina znaczy. Właśnie takie zadanie zostało nam powierzone. Nie wiem czy to przez bogów, którzy rzekomo istnieją, nie wiem czy to nie prostu zrządzenie losu, ale zobaczyłem te okolice i te wspaniałe, majestatyczne mury i właśnie tak upewniłem się, że to jest dla nas jedyna słuszna droga i teraz, gdy się już odnaleźliśmy zaprzepaścić taką szansę byłoby największą zbrodnią.
Po tych słowach zamilkł. Nigdy nie był zbyt dobrym mówcą i nigdy nie ciągnęło go do przemawiania, ale w tym momencie słowa same lały się z jego ust. To co odczuwał w głębi serca zmieniało się w jego umyśle w zdania, a potem samoistnie wydostawało na świat za pomocą mowy. Nie obchodziło go jaka będzie reakcja zebranych w sali. Czuł, że musi to powiedzieć i powiedział. To dawało mu satysfakcję i jakieś wewnętrzne uczucie, że wreszcie i jego zdanie się gdzieś liczy.

// Wybaczcie długą nieobecność, ale pewne dziwne problemy mnie zatrzymywały ostatnio. Teraz już postaram się być na bieżąco. ;) //

Ostatnio edytowany przez Ten (2009-11-26 00:41:11)

Napełnił kielich swej żony małomównej winem czerwonym, półsłodkim. Sam zaś chwycił za kielich z burbonem, który ostatnimi czasy zaczął pijać częściej niż inne trunki. W górę go uniósł do toastu się przyłączając. Nawet i na uśmiech się zdobył, kiedy już go dopełnił, do dna kielich osuszając. Wszak tak winno pić po raz pierwszy, jeśli pragnie się prawdziwej pomyślności toastu spełnianego.
I prawdę powiedziawszy chętnie zacząłby ucztować, bo po podróży długiej napełnienie żołądka pustego samym tylko alkoholem wydawało mu się niezbyt dobrym pomysłem, lecz dopóty, dopóki nikt inny po nie nie chwytał, zadowalał się samym li tylko burbonem. Nie przejawiając wielkich zdolności towarzyskich pozostał w pobliżu żony, z którą chwilę cicho dyskutował. Po tym zaś rozglądając się bez specjalnej ciekawości, wsłuchiwał się w dźwięki harfy i popijał cierpki w smaku trunek.

Ostatnio edytowany przez Dawid (2009-11-27 17:20:52)

Mężczyzna z nieskrywaną radością uzewnętrznioną poprzez szeroki uśmiech wsłuchiwał się w słowa o tym, że mają wspólnie wyjść z cienia i z dumą przedstawiać się nazwiskiem Alusawir. Nazwiskiem przez wieki, może nie zapomnianym, ale na pewno bardzo rzadko wspominanym i jeśli już wspominanym to zdecydowanie częściej w tym negatywnym świetle. Teraz miało ono na nowo odzyskać swoją dawną chwałę i trwać w niej, a nawet mieli wspólnie dążyć do tego by najwyższymi osobami w państwie stały się osoby z tymże rodowym nazwiskiem. Cetten nie odchodząc spod ściany i nie sięgając po żaden trunek, jedynie skinął głową tym, którzy wznosili toast, jakby chcąc dać w ten sposób znak, że również go wznosi, ale po prostu nie ma ochoty na picie. Następnie pozwolił sobie na kolejną chwilę wewnętrznej zadumy. Z tyłu za plecami podciągnął prawy rękaw i przejechał opuszkami palców lewej ręki po szerokich bliznach "zdobiących" jego przedramię. Już od młodzieńczych lat miał dziwny i do końca zrozumiały nawyk, o którym prawie nikt nie wiedział. Za każdym razem, gdy spotykało go niepowodzenie i nie sprostał wymaganiom własnych lub swych najbliższych, wtedy naznaczał swe ciało ranami zadanymi za pomocą ostrych przedmiotów lub ognia. Były to praktyki bolesne i niejednokrotnie dość krwawe, jednak Cetten w ten sposób sam sobie przekazywał do wiadomości, że następnym razem musi dać z siebie całkowite maksimum, by nie musieć już fizycznie cierpieć. Teraz, gdy dowiedział się o swoich przodkach tak znaczącej informacji tym bardziej nie zamierzał się poddawać w żadnych zadaniach. Ani w tych, które sam przed sobą postawi, ani tym bardziej tych, które będą mu powierzone przez polegającą na nim nowo odkrytą rodzinę. Miał szczerą nadzieję, że jego ciało już nie będą znaczyły nowe blizny, które sam na swym ciele pozostawi, lecz tylko te, które powstaną w czasie honorowej wędrówki ku powstaniu rodu jego przodków z popiołów.

Ostatnio edytowany przez Ten (2009-11-29 19:33:29)