„Była to twierdza, osadzona w skalnej bryle na Wyżynie Narodzin i to właśnie z tego miejsca wypływało źródło rzeki Atany. Dwór posiadał trzy kondygnacje, zwieńczone licznymi, symetrycznymi sklepieniami łukowatymi, spełniającymi role okiennic i wejść do komnat, z balkonów. Pomimo tego, że zewnętrzne części pokoi były aż nadto rozświetlone, te które znajdowały się w głębi kamiennej skały były już pozbawione naturalnego światła a to już stanowiło wyraźny problem dla samej właścicielki dworku.
Pomocną dłonią w odrestaurowaniu Dworu stali się właściciele Łotego Klucza, którzy zastosowali kilka konkretnych rozwiązań co do konstrukcji budowli.
Wcześniej jeszcze, już we własnym zakresie, właścicielka oporządziła ruinę, którą tutaj zastała, na tyle na ile było to możliwe. Twierdza ta, należała niegdyś do pomniejszego rodu szlacheckiego, lecz uciążliwa wilgoć i unoszący się chłód w kolejnych komnatach, sprawił, że poprzedni mieszkańcy woleli osiąść w bardziej ustronnym miejscu. Jedyną częścią tego miejsca, która została praktycznie nie tknięta przez dłonie istot żywych stanowiły ogrody. Składały się z trzech poziomów, przez które dwoma korytami przepływały niewielkie strumyczki, przy załamaniach tworząc łagodne wodospady. Pomiędzy głównymi wrotami, znajdowały się dwa kamienne posągi, przedstawiające łby lwów, z paszcz których wypływała woda i spływała wyżłobionymi w kamieniu rynnami poprzez poziomy ogrodów, tworząc lekkie wodospady na kolejnych załamaniach półek. Te źródła były natomiast namiastką rzeki Atany, dobrze znanej kartografom sporządzającym mapy Cesarstwa. Na samym dole skupiały się w jednym korycie tworząc w ten sposób źródło rzeki. Kondygnacje ogrodowe połączone ze sobą zostały schodkami, które również naruszył ząb czasu, jednak dzięki temu to miejsce pozostawiło w sobie tę dzikość i swobodę dla natury, którą kobieta sobie wręcz ukochała. Co rusz można było natrafić tu na gąszcz dzikich róż, paproci, czy płaczących wierzb, pomiędzy gałęziami których chowały się olbrzymie motyle i dzikie ptactwo. Zniszczone posągi ogrodowe porastał zazwyczaj gęsty bluszcz, tworząc niekiedy naturalne bariery niemożliwe do przejścia. Ostatnim akcentem zaś były tutaj poszczególne okazy węzy, którymi zainteresowała się sama właściciela Dworu... Lecz głównym priorytetem było zadbanie o świeżość tego miejsca, nie naruszając zbytnio jego dziewiczości.
Dlatego też Inżynierowie ze Złotego Klucza utworzyli kryształową kopułę na ostatniej kondygnacji dworu, przez którą wpadał szeroki słup światła do pomieszczeń znajdujących się w tamtym miejscu. Ten nietypowy dach, stał się kolejnym elementem nadającym urok owemu miejscu. Dalej, zajęto się sprawą wilgoci, oraz wzbogacono ciemniejsze komnaty kryształami podwodnymi dającymi w ciemnościach błękitną poświatę.
Zatroszczono się również o sprawy bezpieczeństwa. Wokół dworu wybudowano w pół kamienisty mur, dodatkowo zwieńczony żelaznymi iglicami. Na posiadłość Alusawirów zatem można było dostać się główną bramą.
Nieco wyżej, na skale, w której osadzono dwór, wybudowano kilka wież strażniczych, służących do obserwowania pasma górskiego od północy, oraz niebezpieczeństw z południa.