Dwór osadzony został na kamiennym podłożu, dlatego też ziemie doń przyległe nie nadawały się zbytnio pod uprawę. Niemniej jednak na niektórych półkach skalnych można było dostrzec nieznacznie większe połacie polany, które wykorzystano zarówno do chowu kozic górskich, jak i do rolnictwa.
Po zakupieniu budowli przez Xabe Ha Ari, zadbano również aby osadnicy zamieszkujący pobliskie tereny mogli prężniej wykorzystywać to niezbyt przychylne ukształtowanie. Po części sfinansowano podstawowe narzędzia, dzięki którym wioski mogły się lepiej rozwijać. Obecnie dwór sprawuje pieczę nad trzema niewielkimi osadami, mającymi po około pięćdziesięciu mieszkańców. Silniejsi mężczyźni zostali zwerbowani do zewnętrznej ochrony dworu, oraz do doglądania budowli wymagających remontów, bądź przebudowy, natomiast bardziej zaradne gospodynie odnalazły pracę w kuchni dworskiej, oraz z komnatach jako służki, za godziwą cenę.


Szlak prowadzący do dworu jest bardzo kręty i niebezpieczny.  Niekiedy poprzedzielany rozpadlinami, nad którymi wybudowano masywne mosty. Nie warto z niego zbaczać w przeciwnym razie można napotkać niebezpieczne zwierzęta górskie, bądź gady zamieszkujące skalne półki. Dwór został odpowiednio dobrany przez namiestniczkę. Pozostałości dekoracyjne po poprzednich właścicielach, przedstawiające posągi lwów, przypadły do gustu kobiecie. Natomiast bliska lokalizacja Wężowych Skał, pozwoliła namiestniczce realizowanie swej pasji związanej z węzami.