Specyfika rodowa:
Alusawirowie nie posiadają jednej czystej krwi rasowej, którą mogliby się chełpić jak w przypadku talanich z Adun. W ich drzewie genealogicznym doszukać się można zarówno linii ludzkiej, półelfiej i talańskiej. Pewnikiem jednak jest, że ród Alusawirów zapoczątkowali ludzie, natomiast ostatnią potomkinią z głównej linii królewskiej stała się talanka, w żyłach której płynie również krew ludzka.

Od czasu upadku Domu Królewskiego dawnej monarchii Cerelain, drogi poszczególnych krewniaków rozeszły się w zależności od teorii wygłaszanych poprzez wschód i zachód. Jedni znaleźli ukojenie na ziemiach Pani, wznosząc swe modły do Kroczącej w Ciemnościach, inni natomiast podążyli za talanimi na wschód wyznając ideały talanich z Cesarstwa Adun. Nazwisko zaś z czasem powoli zaczęto wymazywać z pamięci, gdyż wzbudzało ono zbyt kontrowersyjne emocje odnoszące się do czasów minionych. Niemniej jednak wciąż trwało w świadomości dziedziców, którzy czekali do dnia dzisiejszego na podniesienie rodu z ruin, w jakie upadł z nadzieją, iż wspólnie uda się im odzyskać świetność i idee dawnej monarchii.

Obecnie:
Pomimo różnorodności rasowej ród Alusawir nie dopuszcza instytucji adopcji. Do rodu można dołączyć poprzez ceremonię małżeństwa, wtedy też małżonek/ małżonka otrzymuje nazwisko rodowe. Dziecko zrodzone z miłości staje się tym samym Alusawirem czystej krwi. Podział wewnątrz rodowy wprowadzony przez Nutucjusza przestał istnieć, za sprawą decyzji Xabe Alusawir, która ostatecznie położyła kres waśniom rozdzielającym potężny ród Pierwszych Królów.
Honor Alusawirów nakazuje aby nadać nazwisko królewskie bękartowi zrodzonemu z nieprawego łoża, lecz tutaj wymagane jest błogosławieństwo Głowy Rodu i jego zgoda. W tych jednak przypadkach bękarcie dzieci nie mają prawa do dziedziczenia, chyba że w głównej linii nie ma już żadnych spadkobierców rodowych.

Dziedziczenie:
Głową rodu zostaje dziecko pierworodne bez względu na płeć. W dalszej kolejności dziedziczą dalsze dzieci a w przypadku ich braku, prawo dziedziczenia przypada rodzeństwu matki bądź ojca, w zależności od tego tego, które posiada czystą krew Alusawirów w swych żyłach. Gdy takowych nie ma, dziedziczenie przypada drugiej linii czyli małżonkowi / żonie zaślubionej czystemu Alusawirowi a dalej kolejno ich rodzeństwu.
Zakazane są związki kazirodcze pomiędzy Krwią Alusawir do trzeciego pokolenia włącznie, pod groźbą wydziedziczenia z rodu.

Znaczenie dewizy:
Ojczyzna:
1.Miłuj swą ojczyznę, a kiedy przyjdzie taka potrzeba oddaj za nią swe życie.
2.Kontynuuj tradycję swej ziemi i swego narodu.
3.Wspominaj zasłużonych ojczyźnie.
4.Zrezygnuj z prywatnych korzyści, jeśli te miałby przyczynić się do szkody dla Twej ojczyzny.
5.Szanuj suwerenność i niezależność innych krajów.

Obowiązek:
1.Jeśli dałeś słowo, uczyń wszystko aby go dopełnić.
2.Szanuj lud zamieszkujący Twe ziemie i troszcz się o niego.
3.Stawiaj dobro innych ponad własne.
4.Każdą decyzję podejmuj z rozwagą i namysłem, tak aby jak najmniejszą krzywdę wyrządzić drugiej sobie.

Honor:
1.Na pojedynek wyzywać można jedynie szlachcica równego rangą, bądź wyższą. Zakazanym jest aby pojedynkować się z mieszczaństwem.
2.Dochowaj wierności swemu małżonkowi/ żonie.
3.Pod swe skrzydło przygarnij dziecko zrodzone z nieprawego łoża
4.Pozbawiając pannę honoru, przygarnij ją jako swą małżonkę pod swe skrzydła.
5.Żyj zgodnie z dekalogiem moralnym, połączonym z poczuciem własnej wartości, oraz wyznawaną wiarą.
6.Słuchaj głosu sumienia gdy naruszysz zasady honoru. Ono podyktuje Ci co winieneś uczynić.
7.Swój honor udowadniaj czynami, nie słowami.
8.Dotrzymuj słowa złożonego przez krew Alusawira
9.Niechaj szczerość przemawia poprzez Twe słowa. Zawsze unikaj kłamstwa.
10.Spłacaj swe długi.

Cele rodu Alusawirów:
1.Odszukanie i wzmocnienie więzi rodzinnej pomiędzy Alusawirami,
2.Głoszenie tradycji i wartości stanowiących spuściznę dawnej Monarchii Cerelain,
3.Przekazywanie z pokolenie na pokolenie wartości odnoszących się do ojczyzny, obowiązku, oraz honoru,
4.Dbanie o spuściznę historyczną rodu,

Tradycje rodowe:
Ceremonia królewskiej krwi – Każde nowo narodzone dziecię obchodzi tę ceremonię, w której zaznacza się ważność krwi jaka płynie w żyłach danej istoty. Podczas tego obrzędu kapłan rodzinny, za pomocą „vaale” - cienkiej igły z wyżłobionym w środku lejem, tworzy na przedramieniu niemowlaka trzy symbole, odpowiadające honorowi, ojczyźnie oraz obowiązkowi”. Są to trzy punktu tworzące wierzchołki równobocznego trójkąta o czarnej barwie.
Po upadku rodu, wciąż praktykuje się podobne obrzędy, będące ucieleśnieniem idei, w którą wierzą poszczególni Alusawirowie, wierzący w odrodzenie.

Dzień nadania imienia – Każdy z członków rodu obchodzi owe święto. Przypada raz na rok, jako symbol narodzin, podczas których nadawane jest imię danemu dziecku. Obchodzi się je hucznie i uroczyście, oraz obdarowuje podarkami osobę obchodzącą swe święto.

Ceremonia dorosłości - Po osiągnięciu wieku dorosłego każdy członek rodu otrzymuje od głowy rodu broszę rodową przedstawiającą herb Alusawirów. Brosza jest niebywale ważnym symbolem w świadomości członków rodu, dlatego też takie błyskotki są przez nich szczególnie strzeżone. Są „wizytówką” członków rodu Alusawir. Po osiągnięciu pełnoletności młoda osoba może zabierać swój głos w sprawach rodowych, oraz może przejąć władzę nad rodem.
Jeśli dana osoba dziedziczy, jednak nie osiągnęła wieku pełnoletniego, wyznaczany jest regent działający w imieniu małoletniego.

Zrękowiny – Obchodzone są w gronie rodzinnym. Mężczyzna oświadczający się swej wybrance, oficjalnie musi poprosić głowę rodu o zgodę na ślub.

Nauki wiary w rodzinę – każdy z członków z rodu pobiera nauki o tradycji i spuściźnie rodowej, przekazywanej z pokolenia na pokolenie. Podstawową nauką jest wiara w rodzinę, jako instytucję duchową połączoną więzami krwi. Liczą się w niej podstawowe wartości, przekazywane swym dzieciom, oraz tradycje, których nie może wymazać żaden dokument przypieczętowany jakimikolwiek pieczęciami. Nie liczą się zasługi w oczach możnych, ani otrzymywane tytuły, kiedy wartości rodzinne są odsyłane na dalszy plan.

Ścieżka - Po upadku państwa po nieudolnych rządach Iteliusa, członkowie rodu Alusawirów rozproszyli się po świecie. Wszystkich jednak jednoczyła nie tylko krew, ale i świadomość, że to ich ród był przyczynkiem do upadku królestwa. Wielu spośród Alusawirów odczuwało wyrzuty sumienia, które z czasem nasycały ich dusze wyrzutami i gorzkim wstydem. Aby zmyć plamę na swym honorze, czynić zaczęli rzeczy, które w miarę upływu czasu stały się swoistą rodową tradycją.
Po setkach lat wykrystalizowały się dwa główne nurty w samym rodzie.
Pierwszy z nich był mniej radykalny. Alusawirowie, kultywujący tę tradycję w zwyczaju mają składać oficjalne przysięgi wśród innych członków rodu. Przysięgę taką uważa się za świętą, a Alusawir nią związany podejmuje wszystkie dostępne środki, aby ją spełnić. Niesie to ze sobą zwykle niebezpieczeństwo czynów tyleż odważnych co nieprzemyślanych i niosących ze sobą niekoniecznie pozytywne konsekwencje.
Drugi odłam Alusawirów, uważany zresztą słusznie za bardziej fanatyczny, zwykł znaczyć swe ciało krwawymi znakami, w imię pokuty za czyny, które w swych własnych oczach uważają za porażki. Mają one przypominać o tym, że ich życie przeznaczone jest do wyższych celów, a odkupienie nie może prowadzić drogą, która pozbawiona jest cierpienia i wyrzeczeń.
Podczas nacinania swego ciała Alusawir przebywa sam. Po wykonaniu malunku, wypowiada się rodowe zawołanie: „Powstańmy z popiołów!”