I. Narodziny i rozkwit
Ojcem założycielem Domu Alusawir był Jardan, ojciec Elharada Założyciela. Tak też, od ponad sześciuset lat, nazwisko to jednoczyło pod swym sztandarem plemię Zerelów, w późniejszym czasie zwanych Cerelainczykami. Z czasem, ród Alusawirów zyskał miano Pierwszych Królów Północy, władających ziemiami Zerelów. Z pokolenie na pokolenie krew ludzka mieszała się z krwią talańską, aby zapewnić dłuższą ciągłość we władaniu poszczególnym władcom.

Narodziny Elharada Alusawira Założyciela
„W krzykach pełnych boleści, na świat wydano nowy owoc miłości, jednoczący nasze pokolenia. Ten oto skarb, będący istotą kruchą i niewinną, w przyszłości lud nasz zjednoczy i poprowadzi przez wieki, głosząc swą potęgę i chwałę. Niechaj piętno dumy w jego sercu wypalą duchy naszych przodków, niechaj oczyszczą myśli i przyszłe cele, by prawymi i mężnymi się stały. Niechaj to dziecię, łaskę ześle na nasze plemię. A przyjmie on miano Elharad w języku naszym oznaczającym „poranek”. A synowie jego i córy, i synowie synów, wraz z ich córkami zwać się będą Alusawirami, oznaczającymi „światło”. Póki trwać będą, nastaną czasy silne i trwałe. A kiedy zgasną przez owe miejsce przetoczy się ciemność.”
Z Kronik Zerelów spisane dłonią Starszego. 31 p.c.c

Mianowanie na wodza Zerelów:
„I przyjął na swe lico po trzykroć chłostę gałęzi oliwnych. I odśpiewał pieśni dziękczynne do duchów swych przodków. Tak napełniony ich łaskawością, na swą głowę Starsi włożyli mu koronę wyłuskaną w solidnym drewnie. I stanął na skale. I dłonie ku górze wzniósł, wołając do swego ludu, rozkazując im poddaństwo. I wszyscy głowy swe pokłonili, przed nowym wodzem.”
Z Kronik Zerelów spisane dłonią Starszego. 12 c.c

Przełomem w 200 c. c. stało się odrzucenie przez pogański ród Alusawirów wiarę w Duchy Przodków, oraz przyjęcie do ich serc nowej religii opierającej się na opoce mądrości, wiedzy i wykształceniu. Panujący wówczas możnowładca przyjmuje obrzęd oczyszczenia, wraz ze swą rodziną. Zaś Ci z rodu, którzy nie poddali się woli króla zostają wygnani z ziem Cerelaińskich jako głosiciele herezji.

Oświecone to słowa!
Odrzućcie głosy przodków!
Zapragnijcie mądrości Hatora!
Otwórzcie swe serca na jego słowa!
Niechaj zasłużeni w proch się obrócą,
niechaj powrócą z czasem na nasze ziemię.
Oto nasza ostoja!
Chwała mądrości Hatorowi!

Historia z czasem ulegała radykalnej zmianie szczególnie w 359 c. c gdy linia Główna Domu Alusawir poczęła zanikać. Niebezpieczne to były czasy, szczególnie gdy brak potomków, mogących podstrzygać linię doprowadził Teothora III Alusawira do marazmu, potęgowanego śmiercią pierwszej małżonki. Dlatego też postanowił opuścić ziemie Cerelaińskie, by ukojenie znaleźć w eskapadach odkrywczych, w celu odnalezienia relikwii Hatora. Wszak wierzył, iż dzięki temu wydarzeniu łaskawość Hatora obdarzy go kolejnymi latoroślami. W tym samym czasie pod nieobecność w państwie, władzę obejmują jego krewniaczki: Vilane oraz Aerwennah.

„Smutne to czasy, pełne goryczy i rozpamiętywania nad potęgą szeptaną przez wzgórza, lasy i jeziora. Serce me krwawi, gdy wspomnę sobie zieleń lasów i łąk, tak malowniczych, iż paleta barw swych wachlarzem odbiera dech w piersiach. Teraz brnę przez pustynie, szukając odpowiedzi na pytania wciąż szeptane w mym umyśle. O Hatorze, prowadź mymi poczynaniami. Strzeż mnie i ochraniaj swą mądrością.”
Z pamiętnika Teothora III Alusawira.

Na ziemiach spalonych przez słońce, możnowładca natrafia na wioskę zamieszkaną przez człowieczy lud, o odmiennych obyczajach i kulturze. Tam też poznaje Tirrike, córkę najwyższego Kapłana, z którą w niedługim czasie zawiera związek małżeński. W 375 c. c. na świat zaś przychodzi ich syn - Anteciusz, który staje się nadzieją podtrzymania rodowego nazwiska. W niedługim czasie żona obdarza go trzema uroczymi córkami: Antoniną, Tenreką oraz Esą. Wkrótce po narodzinach ostatniej jego potomkini Alusawir wraz ze swą rodziną postanawiają wrócić do Cerelain. Podczas morskiej wyprawy jednak Antecjusz zostaje śmiertelnie ranny podczas jednego ze sztormów. Tirrike Alusawir z Plemienia Teez jednak kontynuuje dalszą podróż, aby wypełnić dziedzictwo swych dzieci. Chłopiec mający 17 lat, staje przed trudną sytuacją rozgrywającą się w państwie Cerelain. W trakcie gdy sam zapoznaje się na nowo z kulturą i obyczajami swego kraju, Namiestniczki nadal pieczołowicie rządzą owym państwem.

„Ojciec, dziad, syn, wnuk. Jak chciał, tak też się stało. Bo mądrość Hatora nie zna granic i oświeca, tych którym światłość została odebrana. Spoglądam na swego syna i widzę w nim ojca. Widzę w nim przeszłość i przyszłość kolejnych wieków i dziejów naszych krain”
Z Pamiętnika Anteciusza Alusawira. – Narodziny Teothora IV.

II. Czasy Królowej Giovene Alusawir
Teothor IV Alusawir bierze sobie za żonę talańską księżną Veronaaque z Domu Velle, jako zapieczętowanie przymierza pomiędzy dwoma krajami. Pomimo sporów ze strony rady Księstwa Talanich, małżeństwo dochodzi do skutku oraz zostaje przypieczętowane spłodzeniem potomkini - Giovene Alusawir. W 522. czasów Cerelain, na świat przychodzi następczyni tronu, wnuczka Anteciusza, córka Teothora IV Alusawira. Jednak prowadzone w kraju zbrojne walki pomiędzy Baronią a Cerelain, zmuszają matkę kobiety, Veronaaque do opuszczenia tychże ziem wraz z dzieckiem. Kobieta udaje się do swego ojczystego kraju, księstwa Talani.
Kilkanaście lat póxniej zostaje podpisany Traktat Siedmiu Gwiazd dotyczący wstrzymania zbrojeń pomiędzy Cerelain a Zachodem. Tym samym Baronia zostaje wcielona do ziem monarchii na szczególnych zasadach.
Kiedy Giovene osiąga odpowiedni wiek, powraca do domu i staje się wychowanką Iliasha Aradana i zaczyna podejmować nauki w Akademii w Messynie razem z synem Teriona Janusa Bracardy : Asphalonem.
Po śmierci ludzkiego władcy Theodora IV Alusawira tron obejmuje jego córka o półelfiej krwi, Giovene Alusawir, zrodzona z księżnej talańskiej Veronaaque z Domu Velle. W tym samym roku też Iliash Aradan przekazuje władzę i tytuł Namiestnika Zachodu, Asphalonowi Bracardzie, a sam opuszcza Cerelain i udaję sie do Al-Basary.
W ówczesnych czasach pod jej rządami znajdują się trzy hrabstawa: Hedinsey pod pieczą rodziny królewskiej; Sannev, zarządzane przez hrabiego Sencinera Gariela, oraz Hrabstwo Siedmiu Gwiazd przewodzone przez hrabiego Salantora Bracardę.
W późniejszym okresie po objęciu tronu królowa, wierna służebnica Hatora, wybiera sobie na małżonka Ita`Istara, Pierwszego Nadwornego Maga monarchii Cerelain. W niedługim czasie, na świat przychodzi mały chłopiec o wysokich zdolnościach magicznych. Trzydzieści lat później wkraczający już w wiek pełnoletni Itelius Alusawir, przepełniony młodzieńczymi ambicjami oraz świadomością potęgi jaką posiada, postanawia zabić swą matkę aby objąć tron, przeznaczony dla niego z godnie z zasadami dziedziczenia. Wszelakimi zarzutami obarcza wschodnich chorążych z Domu Gariel. Od tego momentu zaczyna kształtować się i ewoluować nowa historia monarchii, oraz ziem sąsiednich, które w przyszłych czasach mają odegrać znaczącą rolę w świadomości Cerelaińczyków.

III. Czasy Iteliusa Alusawir i wojna bogów
Czasy rządów Iteliusa Alusawira przyczyniły się do powolnego rozpadu rodu. Pomimo faktu, iż nad swym synem pieczę sprawował potężny mag Ita`Istar, poprzez swe chorobliwe ambicje Itelius począł stopniowo tracić swych sprzymierzeńców ze wschodu, oraz lojalność chorążych. Narastająca wojna w Hrabstwie Siedmiu Gwiazd sprawiła w końcu mocne okrojenie granic dawnej Monarchii.
Brak poddaństwa ze strony talanich, przyczynił się do ciągłych pasm wojenek i potyczek prowadzonych na granicach sennevskich w celu odzyskania ziem należących do monarchii i Alusawirów.
Itelius, po zakończeniu fali Boskiego Gniewu, okrzyknął się bogiem bogów, który zdołał opanować swą potęgą przeraźliwy kataklizm. Te wieści wprowadziły we wściekłość bóstwa, gdyż po raz kolejny śmiertelny władca, tak w osobie Iteliusa, jak i w innych zakątkach państwa Kann, ośmielił przyrównywać się rangą do boskiego majestatu. W tym też czasie za żonę wziął sobie Księżną Jernę Restred, młodziutką ludzką kobietę o szlacheckim pochodzeniu. Na świat wydaje mu chorowitego syna, Nutucjusza Alusawira, kruchego i niebywale wrażliwego na działanie promieni słonecznych, sama natomiast umiera przy porodzie.
Po tym wydarzeniu Itelius po kilku latach ponownie bierze sobie za żonę wysoko urodzoną talankę. Dziewczyna jest niebywale oschła i mściwa, lecz ulega sile i naciskowi swego małżonka.
W kilka dni przed nieoczekiwaną śmiercią Iteliusa, zostaje poczęte jeszcze jedno dziecko za jego sprawą. Po niecałym roku na świat przychodzi kolejny syn, który odziedzicza imię po swym ojcu.
W tym samym czasie Nutucjusz wydaje rozporządzenie rodowe, w którym zakazuje mieszania krwi talańskiej z ludzką. Od tego momentu Alusawirowie dzielą się na dwie społeczności, podążającą za ideami nowego rodu, oraz głoszącą ideały dawnej monarchii. Wewnętrzne konflikty rodowe doprowadzają do wzmożonych spisków i knowań. W tym też czasie Nutucjusz zostaje brutalnie zamordowany przez swego młodszego brata Iteliusa II. Młodzikowi zostają przypisane wszelakie zbrodnie swego ojca Iteliusa I, nawet zaczynają krążyć plotki o tym, iż jakoby dusza tyrana przeszła w poczęte dziecko i rozkwitła w sercu noworodka przedłużając linię ambitnej władzy Iteliusa.
Następują czasy Wojny Bogów, niebywale groźne i burzliwe dla śmiertelników.
Itelius II wciąż pozostaje na Dworze Zamku Serce, starając się resztkami swych sił oraz armii przywrócić porządek w swej monarchii. Jednak narastające fale boskich kataklizmów zmuszają go do opuszczenia rodzinnych ziem, w których nie zdołał już okrzyknąć się władcą. Tuż przed ucieczką, kilka lat wcześniej na świat przychodzi Xabe, ostatnia potomkini głównej linii rodowej Alusawirów. Kiedy dziecko osiąga wiek 5 lat, matka zabiera ją na statek, którym mają udać się w bezpieczniejsze tereny południowych krajów. Lecz nieoczekiwanie trafiają w ręce tamtejszych handlarzy niewolników.
Złapana matka z dzieckiem trafiają do obozów niewolniczych na obrzeżach Al`Basarskich prowincji. Kobiety uważane na „cenny nabytek” trzymane są razem, aby dziewczyna mogła dorosnąć przy ramieniu swej matki.
W tym czasie Fiore Alusawir wychowuje swe dziecko w duchu zemsty i nienawiści skierowanej do istot, które odwróciły się od jej rodziny, od dziadka, oraz ojca. Gdy Xabe przekracza wiek pełnoletności, jej matka przepada w bliżej niewyjaśnionych okolicznościach.
Dziewczyna natomiast zostaje poddawana tresurze, mającej na celu złamanie jej świadomości i buntowniczości.
W niewoli również zostaje przydzielona do grona niewolnic reprezentujących swych przyszłych panów, z tego tytułu pobiera nauki południowego tańca oraz jest zmuszana do egzystowania z wężami.
Po ponad stu letniej niewoli, oraz późniejszej tułaczce po południowych kresach, trafia w końcu do pustynnego wodza Agito Ha`Ariego i zostaje jego trzecią małżonką.
Dziesięcioletnie małżeństwo, kończy się śmiercią pustynnego wodza, który rzekomo ginie w starciu pod czerwonymi piaskami. Trzy lata później przybywa jednak do oazy, pod osłoną nocy jako zbir i banita okryty hańbą. W tym czasie skrzywdziwszy siłą Xabe, zostaje przez nią raniony, natomiast kobieta ucieka na północ, gdzie znajdują się jej rodzinne strony.

IV. Czasy obecne
Dom królewski wymazano z kart historii po czasach nieudolnych i szalonych rządów Iteliusa Alusawira, syna Giovene Alusawir oraz Ita`Istdana z Domu Istar. Mimo to, do dzisiaj, na ziemiach północnych wciąż odnaleźć można potomków Pierwszych Królów, posiadających świadomość swego pochodzenia. Jedni uważają swe nazwisko za hańbę, inni natomiast wciąż wierzą w dzień, w którym ród odrodzi się na nowo i zaistnieje tak, jak za czasów dawnej epoki.
Ostatnią z głównej linii rodziny królewskiej zostaje natomiast Xabe Alusawir, nosząca nazwisko po swym małżonku Agito Ha`Ari. Los w końcu doprowadza ją do ojczystych ziem, gdzie poprzez swą zachłanność stara się wybudować nowe północne królestwo na starych fundamentach dawnej monarchii. Obecnie piastując urząd Namiestnika Cesarskiego w Cesarstwie Adun, kieruje polityką państwa, lecz czy oby na pewno w interesie aduńskich obywateli?